آلِ ابی‌سِبُره، از خاندانهای شیعی کوفه که در سده‌های 1 و 2ق/7 و 8م چند فقیه از میان ایشان برخاستند و به همین سبب معروفیت یافتند. جد اعلای این خاندان، ابوسَبُرَه یزیدبن‌مالک‌بن‌عبدالله‌بن‌ذؤیب‌الجعفی‌الکوفی است. وی با 2 پسرش، سبره و عزیز به دیدار رسول اکرم(ص) نایل آمد. پیامبر(ص) عزیز را عبدالرحمن نام نهاد. به نقل برخی مورخان، عبدالرحمن در جنگ کربلا از سوی عمربن‌سعد، فرماندهی سربازان 2 قبیلة مذحج و اسد را برعهده داشته است (ابن‌اثیر، 4/60). معروف‌ترین رجال این خاندان که از فرزندان اویند، عبارتند:
1. خَیْثَمه (خُثَیمه)‌بن‌عبدالرحمن. دربارة تاریخ زندگانی وی اختلاف نظر بسیار است. طوسی وی را از اصحاب امام باقر(ع) و امام صادق(ع) شمرده (رجال‌الطوسی، 187 و 120) و حلّی او را نزدیک به عدالت می‌داند (خلاصه‌الاقوال، 33). نجاشی او را از یاران عبدالله‌بن‌مسعود (د 32ق/652م) می‌شمارد (ص 80). در منابع اهل سنت وی را از اصحاب امیرالمؤمنین علی(ع) شمرده‌اند که از آن امام و نیز از ابن‌عباس و عدی‌بن‌حاتم و جمعی دیگر از صحابه و تابعین روایت کرده است (عسقلانی، 3/178؛ رازی، 1 (2)/393-394). طبق برخی از منابع اهل سنت، در قیام عبدالرحمن‌بن‌الاشعث شرکت داشته است (عسقلانی، 3/178-179؛ العجلی، 145-146). همین منابع وفات او را 80ق/679م دانسته‌اند و این بدان معنی است که پیش از ولادت امام صادق(ع)، یا کمی بعد از آن، درگذشته است.
2. اسماعیل‌بن‌عبدالحرمن. تابعی دانشمند، از اصحاب نزدیک امام باقر(ع) و امام صادق(ع) بوده و از ایشان روایت کرده و در حیات نزدیک امام صادق بوده و از وی روایت کرده‌اند.

مآخذ: ابن‌الاثیر، الکامل‌فی‌التاریخ، بیروت، دارصادر، 1399؛ ابن‌عمر، یوسف‌بن‌عبدالله، الاستیعاب‌فی‌معرفه‌الاصحاب، قاهره، مطبعه‌النهضه، 4/1667؛ حلی، حسن‌بن‌یوسف، ایضاح‌الاشتباه‌فی‌اسماء‌الرواه، چ سنگی؛ همو، خلاصه‌الافوال‌فی‌معرفه‌الرجال، تهران، چ سنگی؛ حلی، علی‌بن‌داود، کتاب‌الرجال، به کوشش محدث ارموی، دانشگاه تهران، 1342ش، ص 68؛ الرازی، محمدبن‌ادریس، الجرح والتعدیل، بیروت، داراحیاءالتراث‌العربی، 1371ق؛ طوسی، محمدبن‌حسن، رجال‌الطوسی، النجف، المطیعه‌الحیدریه، 1380ق؛ همو، فهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، 1351ش، ص 67؛ العجلی، احمدبن‌عبدالله، تاریخ‌الثقات، بیروت، دارالکتب‌العلمیه؛ عسقلانی، ابن‌حجر، تهذیب‌التهذیب، حیدرآباد، 1325ق؛ نجاشی، احمدبن‌علی، رجال‌النجاشی، قم، مکتبه‌الداوری، 1398ق.
محمدعلی مولوی